Weblog 3 Car & Plien in NZ

Weblog 3

Iedereen  bedankt voor de leuke en lieve reacties die we krijgen op onze reisblog

Vrijdag 9 december – Blenheim naar Nelson

Om 9:30 de auto in. Terug naar Picton waar vandaan we de Charlotte Drive pakken richting Nelson. Deze weg gaat langs de noordkust kriskras met zicht op inhammen, maar omdat het eb is, ook soms  modderige vlakten. De weg is op veel plekken afgebakend met oranje pionnen als gevolg van schade door de aardbeving die medio november plaatsvond in Kaikoura, zo’n 150 km verderop. Flinke barsten in de weg, bizar dat de schade zelfs hier zichtbaar is. Het weer is trouwens herstelt. Zonnetje straalt. In Nelson even langs Visitor centre voor meer info over Abel Tasman. In dit kleinste park van NZL loopt de bekende Abel Tasman track van 3dgn. We besluiten naar het begin te rijden op 1 uurtje rijden en dan een eerste stukje heen en terug te lopen. Voor het nemen van een watertaxi (en dan terug wandelen) is het namelijk net iets te laat op de dag. Eerst spullen gedropt in ons zeer ruime appartement met keuken, vier bedden, terras en zicht op zwembad. Kan niet op. We lopen circa 1,5 uur heen en terug op de track. Het is eb, dus we lopen eerst over het zand tussen kreekjes met allerlei watervogels. Af en toe springen om schoenen droog te houden. De vloed komt daarna terug en de lege vlakte (in denk wel 500m afstand tot zee) vult zich langzaamaan met water. Terug bij de auto is het vijf uur en de zon staat nog steeds hoog boven ons. Blijft maf, het is hier zo ontzettend lang licht. En dat wordt alleen nog maar langer, want het is hier pas net zomer (die begint hier officieel 1 dec). We eten kip tandoori self-made. Was weer een top dag.

Zaterdag 10 december – Westkust naar Hokitika

Na een heerlijk pannenkoeken ontbijt vervolgen wij onze dag richting de markt van Nelson. Helaas begint het daar te iet wat t regenen en zijn wij daar door ook snel uitgekeken. We rijden richting Hokitika en ter hoogte van Buller Gorge stoppen wij bij toeval bij de Buller rivier waar een swingbridge hangt. Wij besluiten er een kijkje te nemen en komen bij een waanzinnige en enge bridge terecht. Paulien  waagt zich aan de selfie-stick en ik kijk angstig toe of dit wel goed gaat. Uiteindelijk weet ze zelfs een heel leuk filmpje voor Nina haar verjaardag te maken. Na dit avontuur vervolgen wij onze reis  richting Punakaiki. Het begint te miezeren en daarna zachtjes te regenen tot dat het met bakken uit de hemel valt. Nu maar hopen dat het bij de volgende stop weer droog is.  En ja wel hoor, eenmaal bij de pancakerocks is het wel nat maar droog van boven. Voor hoelang weet je maar nooit. Terwijl wij lachend onze foto’s maken begint het toch weer te regenen  en natuurlijk regenen wij tot zeiknat aan toe. Zelfs de camera’s waren nat. Afijn nog 5 kwartier te rijden maar hebben  nog heel weinig benzine in de tank. We redden het nog maar net toch Greymouth waar we de tank volledig vol gooien om niet meer voor verrassingen hoeven te komen staan. Nu door naar Hokitita waar wij 19.40 uur aankwamen. Nu hangen we lekker op het bed met de nodige versnaperingen en een heerlijk wijntje. We horen een storm maar die zal wel overwaaien voordat het morgen is.

Zondag 11 december – Op weg naar de gletsjers

Gelukkig, het is droog, maar nog wel pittig windje. Aan het einde van onze straat lopen we nog even het strand op. Car raakt in gesprek met een kiwi en krijgt goede tips voor later op de reis. Vandaag korte reisdag naar Fox Glacier. Als we het alpengebied naderen en we stoppen even voor mooi uitzicht bij een denderende rivier worden we alweer aangesproken. Deze kiwi informeert ons over helicopter-flights. Wij rijden iets verder en maken daar een reservering voor heli-fligt van 30min de volgende ochtend. Echter, eenmaal in Fox Glacier doen we anders besluiten. We booken een heli-tour inclusief een walk over de gletsjer. Deze tour gaat minder lang en ver over de alpen, maar door de walk wel meer avontuur dan alleen een vluchtje. Althans dat hopen we. We rijden verder naar ons motel en hebben nog een hele middag dus besluiten een wandeling te maken om Lake Matheson heen. Dit meer staat bekend als ‘mirrow’ lake, maar er staat teveel wind en is te weinig zon dus we zien de steile bergen niet weerspiegelen in het water. Toch een mooie wandeling. In de lokale supermarkt (het is echt een gehuchtje) kopen we nog wat food. In eigen keuken maken we pasta. Hopen op een zonnige dag morgen. Weerberichten lijken goed.

Maandag 12 december – Een adembenemende dag

Bij ‘t wegtrekken van de gordijnen zien we bewolking maar ook veel blauwe lucht. Toppie! We melden ons om 11u, worden gewogen, krijgen een briefing over de helivlucht en passen de bergschoenen. De helicopters staan verderop klaar. Samen met een nederlands stel en een duitser vliegen wij in een kleine 10 minuten naar Fox Glacier. Vanuit de lucht lijken de mensen op de gletsers zo klein als mieren (zie foto), bizar hoeveel volume het ijs heeft. Na de landing wachten we op de andere heli’s, doen we spikes onder en klimmen we in een groep van 11 man onder begeleiding van leuke gids Blake de gletser verder omhoog. De vier chinezen in onze groep nemen geen stok mee, wat zeer dom is en nemen bij elke adempauze 88 foto’s van zichzelf. Raar volk vinden we. De 2,5uur hike is top. Blake legt van alles uit. Bijv. dat de gletser zo’n 200m dik is, dat deze 1,5m per dag kruipt en dat gedurende de dag smeltend ijs steeds meer stroompjes veroorzaakt en ‘s nachts weer bevriest. Blake stippelt zorgvuldig de route uit. Soms rent hij even vooruit, om te checken of het veilig is. En hij hakt ijs weg en zorgt ervoor dat we door een ijsgrot heen kruipen. Car krijgt een natte kont, maar de zon schijnt als een malle dus snel weer droog.  We dalen terug naar de landingsplek en als de heli komt moeten we bukken en hand voor gezicht houden ivm met vliegend ijs. Binnen no-time zijn we per heli weer terug in het dorp. Deze top dag duurt nog even voort, want we hebben nog een mooie rit naar Queenstown voor de boeg. Vijf uur later komen we rond 9u aan. En ook het uitzicht vanuit het hotel is adembenemend.

Dinsdag 13 december – Dagje Queenstown

Lekker uitgeslapen. En dat hadden we nodig ook. Wel allebei hoofdpijn. Komt dit door onze  drukke agenda, de hoogte of misschien nog van gisteren op de gletsjer?  We weten het allebei niet. Eerst uitgebreid ontbeten op ons balkonnetje met waanzinnig uitzicht op Lake Wakatipu. Rond de klok van 12 uur vertrekken we naar het informatiecentrum in Queenstown. We willen nog wat info over de kabelbaan van het beroemde uitzichtpunt. We besluiten dit niet te doen aangezien een retourtje $ 30,- p.p. moet kosten. Ach, het gaat ons om het uitzicht want met de wintersport zitten we regelmatig in een kabelbaan. Helaas is het uitzicht alleen per kabelbaan bereikbaar, maar ze hebben een alternatief voor ons en uiteindelijk weten we hoe deze middag gaan besteden. Als eerst opnieuw naar een winery, altijd leuk. De eerste vinden we niet gezellig, de tweede te klein en de derde is prima! We proeven een 6 tal wijntjes waarvan er voor onze prijsklasse niet een oké was. Smaakte prima hoor maar gewoon te duur.  We halen straks wel weer een heerlijke wijn uit de supermarkt. We passeren ook nog de plek waar ik 15jr een bungee-sprong maakte. Onze middag vervolgen we met een bezoekje aan Arrowtown. Een historisch dorpje wat wel heel toeristisch is. Daar krijgt Plien helaas last van een lichte migraine. We besluiten naar het hotel te gaan zodat ze wat kan slapen en hopen dat de hoofdpijn wat zakt. Ik besluit onze reisverslag bij te werken en zo ook de nodige foto’s en videomateriaal. Straks gaan we naar een pub om te eten. In dezelfde pub ben ik 15 geleden ook geweest. Zal mij benieuwen of het eten nog steeds zo lekker is.

Woensdag 14 december – Queenstown naar Te Anau

Uitiendelijk werd een andere eetpub, die ook prima was. We voelen ons beetje erg jong tussen al die backpackers (het wemelt er hiervan vanwege alle adreline dingen die hier te doen zijn. Vandaag hebben we een rit van twee en half uur voor de boeg naar Te Anau. Rond 14.00 uur komen we daar al aan. Na de incheck naar Manapouri gereden, een tip van een man die we in Hotitika eerder  uitgebreid hebben gesproken. Daar een leuke wandeling gemaakt en door het dorpje gebanjerd terwijl het kwik naar de 24 graden celsius stijgt. Rond 18.00 uur terug waar ik een heerlijke maaltijd heb bereid: tikka masala met kipfilet. We kunnen vaak genoeg niet koken omdat we op een hotelkamer zitten, dus waar het wel kan daar kook ik een lekkere maaltijd. Terwijl Plien op bed ligt met alweer hoofdpijn draai ik een wasje weg. Ja ja wel met een wasmachine hoor! Terwijl de was in de droger zit komt ook Paulien weer tot leven. En dat is maar goed ook want vannacht wordt ze jarig. We hebbeneen lekkere fles  Jacobs Creek Sauvignon blanc met een bubble gekocht om te proosten op haar 35e verjaardag. Klokslag 00.00 uur begin ik knoerthard te zingen en opent zij de fles bubbles. We drinken kletsen en lachen zeker tot 01.30 uur voordat we naar bed gaan. Proficiat Plien!

Donderdag 15 december – Milford Sounds

Na ontbijt met zelf gemaakte pannekoeken stappen we net na middaguur de auto in om op weg te gaan naar de bekende Milford Sounds, ofwel steile kliffen en veel water. Vanaf Te Anau ca. 2,5 uur rijden. Het regent helaas en het blijft de hele dag regenen. Dit is nl één van de natste plekken ter wereld, 7m regenval per jaar. Rijd je het gebied uit, zoals gisteren dan is het weer droog en warmer. Temperatuur werkt ook niet mee, het is gewoon koud. Vooral als we de hoogste pass bereiken op 945m hoog. De regen is overgegaan in hagel en het is 3 graden. Even verderop onweert het, raar weer. Toch is het wel heel gaaf, juist bij regen, want vanaf de steile hellingen aan beide kanten van de weg komen allemaal kleine watervallen naar beneden. Lijkt wel soort aders. En we zien papagaaien, die blijkbaar deze kou kunnen trotseren. Eenmaal in Milfords Sounds – waar vandaan veel boottochten vertrekken – blijven we even hangen in het visitor centre. Daarna weer terug. Met dit weer gaan we echt niet het water op. Terug thuis nog even relaxen en dan met auto (want regent nog steeds) naar de Ranch bar waar we lekkere lam eten. De service is wel heel erg snel. Tussen bestelling en het bord zat max. 3 minuten. Dus ook snel weer thuis.

Vrijdag 16 december – Richting uiterste zuiden

Via Invercargill rijden we naar het gebied met de naam de Catlins. Dit is de uiterst zuidelijke kusstrook waar veel wild-life is te zien, vooral pinquins en zeehonden. Nou die zien we niet, maar later krijgen we een herkansing. We rijden richting Slope point en bereiken na een wandeling van 20min in mss wel windkracht 10 (je kon serieus leunen tegen de wind) het meest zuidelijke punt van Nieuw Zeeland. 5140km van de evenaar en 4803km van de zuidpool. Pff zuidpool is nog ver weg, maar wat zijn we ver van de evenaar. En ook meer dan 18.000km van huis. Ons motel ligt in Kaka point. Dit plaatje aan de azuurblauwe zee ligt op slechts paar kilometer van de vuurtoren van Nugget Point. De motel-eigenaar vertelt ons daar pinquins te kunnen zien vanaf 8:15. Uiteraard gaan we daar heen met tig andere toeristen. Als er na klein uurtje weer weg gaan hebben we slechts 1 pinquin gezien. Er wordt ons verteld dat mogelijk de pinquins die dag weinig vis hebben kunnen vangen en daarom zo lang weg blijven voor het strand op gaan om daar te overnachten. Toch was het een mooi uitzicht en op het strand liggen wel een tiental zeeleeuwen te luieren.